Άντε, το …κούμπω!  Μετέπειτα,  πότε με το καλό το ξεκούμπω  διότι, τι θαρρείς στο πρόβλημα  προέχει η φαρδαιόπλατη κουμπότρυπα την οποία  η απροσάρμοστη Πηνελόπη  κεντά στο σιγοτραγουδιστό και, άσκεπο η το λαιμόπνιγμένο κουμπί δηλαδή, το πόπολο που ενθάδε κείται, δικέ μου.
Που  ξανακούστηκε λοιπόν φερμουάρ, άνευ σιδηροδρομικής οδοντοστοιχίας?
Και καλά, ας  λογοδοτήσουμε  ότι, σκίσαμε τον χασέ την ράσπα… πότε την χρησιμοποιούμε διότι η πρότερη εμπειρία το  μεταδίδει σε fm και βραχέα  το σκορβούτο, δεν αφαιρείτε με γάντι βελουτέ, επιβάλλεται ξύστρα κάπρου παραμεθόριας  περιοχής τουτέστιν, πως  επί του προκειμένου διάγεις  βίο ανθόσπαρτο σε απότιστο τσουκνιδοτάπητα , ελλείψει  μολόχας.
Οσονούπω προέχει τα ψιλά,  να ματαγίνουν χάρτινα, μπας και, διαμορφώσουμε άποψη, ευρύτερη  γιατί, ελέω αγνώστου  παρονομαστή διαρκώς,  θα εκπίπτουμε σε συνταγογράφια  ιλαρής  θυμηδίας.
Πάντως  εγώ, παρ’ όλο που οι θεατές, φτύνουν απαξάπαντες τους μεγαλόσχημους πατριώτες,  στον …Δαναό με τα δώρα που το κάρφωμα του έδωσε τρίποντο, ρίχνω  πεσκέσι  πενταδάχτυλο με ευχές…
 Άντε και, σανό …τερα!

Αν και στην Ελλάδα έχουμε την τάση, να κάνουμε το άσπρο-μαύρο και, το γαλάζιο σκουπιδόγκριζο εν’ τούτοις,  μας  κακοφαίνεται όταν κάποιος,  το διατυμπανίζει.
Η  προεισαγωγή,  αναφέρεται  ειδικά  για τα πρόσφατα γεγονότα  διότι,  παρά τα τόσα χαρίσματα  του Έλληνα , {αναφέρω  μερικά} πνεύμα, εξυπνάδα, οξυδέρκεια, ταλέντο, κλπ  και  παρά  τα όσα μεγαλειώδη  επιτεύγματα  του παρελθόντος  τα πιεστικά  …αδιέξοδα  της  επιβίωσης  τον ωθούν, στην οπισθοδρόμηση. 

Για  παράδειγμα: Ένα  resτart πήγε, να κάνει  ο …αρχηγός, στην ΕΡΤ

και, όλοι οι  αποκαλούμενοι  προοδευτικοί,  «εφ’ όσον  γνωρίζουν  ότι, sτο restart πέφτει μαύρο»  έπεσαν, να τον …φάνε.

Όχι …είμαστε η  δεν  είμαστε  πίσω, τεχνολογικά?
Υποσημείωση:  Παρ’ εκτός  κι’  ο  …αρχηγός  …λατρεύει,  το  παρακάτω  ποίημα  μου,  που σε επανάληψη,  του το αφιερώνω… 

                                                        …Καλό βράδυ.

Με κουράζει το λευκό

 ψάχνω τρόπο, να τ’ αλλάξω,

να το κάνω θλιβερό

έστω, γκρίζο να το βάψω.

Να ταιριάζει ποιο πολύ

στης καρδιάς μου το σκοτάδι

π’ είναι ανίερο …κελί,

…καλό βράδυ!

Στρέφω απ’ την ανατολή

κάθε βλέμμα μου στη δύση,

ούτε δέσμη φωτεινή

τη ματιά, μην ενοχλήσει.

Τέτοιο που έγινε το φώς

…βρώμικο, οχληρό  σημάδι,

ποιο καλά ν’ είμαι …τυφλός

…καλό βράδυ!

Απορρίπτω τα υπέρ

που είναι άδολα, μα λίγα,

στα κατά, θα βασιστώ

είναι η μόνη μου ελπίδα.

Η  αλήθεια… ράπισμα

και το ψέμα, γλυκό χάδι,

του μυαλού … προβάδισμα

…καλό βράδυ!!

Το περίεργο,  με την ανθρωπότητα  βρίσκεται στο εξής παράδοξο:

Ενώ, εκθειάζει και , αποδέχεται με ευγνωμοσύνη , δέος , θαυμασμό, υπερηφάνεια ως  μεγαλειώδη,  τα ιστορικό-πολιτιστικά, πολιτισμικά  επιτεύγματα …τυραννίας  παλαιότερων εποχών,  …αρνείται πεισματικά, να συμμετέχει σε παρόμοια επιτεύγματα  σημερινής … τυραννίας  για τα οποία, θα την …ευγνωμονούν οι επερχόμενες  γενεές  οι οποίες, εξίσου δυναμικά για τον ίδιο σκοπό, θα αντιδρούν στην τυραννία τους!